शेला त्याचा

उपाय विचारले तिने
त्यानेच दिलेल्या दुखांच्या डागण्यावर
दु;ख कसली ती
होते छोटे छोटेसे प्रसंग

दाखले कधितारीच्या वेंधले वागण्याचे
केव्हातरीचे समज झालेले गैर-समज
नाहीतर केलेला एखादा विसराळूपणा
आणि धरलेला नकळत अबोला


तो नुसतं पाहत राहिला
आवंढे गिळून न समजून
होता तो एक निव्वळ माणूस
साधा, सरळ, पापभिरू, निर्व्याज


हेलकावे तिच्या मनाचे
एका संयत क्षणी थांबले
जेव्हा तिने त्याला माणूस म्हणून पाहिले
दोघातील 'मी' ना एकत्र करून स्वीकारले

आता तिच्या डागण्या स्मृती म्हणून राहिल्या
प्रेमाच्या पदरात तिने विश्वासाने विणून पांघरल्या
तिच्यातला बदल त्याने सहजच स्वीकारला
शेला त्याचा अजूनच स्मित पसरून राहिला !
-Alvika