मंगळवार, २२ फेब्रुवारी, २०११

शिदोरी

Add on  तिकिटावर  प्रवास सुरु झाला 
वाटेवर फराळ घरून मिळालेल्या शिदोरीचा केला 
अर्थात काहीबाही मिळवतच राहिलो दर स्टेशनवर 
कष्टांची झोळी पसरून extensions  ही मागितली 
पत्येक टप्प्यावर..

जेवढे जमले तेवढे आणि झेपेल तेवढे जायचे ठरवले
अर्थात ते शेवटचे स्टेशन खुणावतच राहिले
जे जे चांगले ते ते विकत घेतले
नको असलेले मात्र गरजूंना देऊन झाले 

कधी निसर्ग तर कधी बाह्यरंग पाहताना
अंतर्मनात डोकावायला कधी नाही विसरलो
गाडी कधी स्लो track वर तर कधी fast असताना
ठरल्या वेळेतच मुक्काम गाठायचा ठरवले.

शिदोरी होतीच, ठिय्या करून बस्तान बसवले
इथपर्यंत आलो  हे सुख मिळाले, आनंद झाला
आणि मग त्या सुखी सदऱ्याला तेथेच ठेऊन निघालो
- परतीच्या प्रवासाला ..
-               अनुभवांची शिदोरी घेऊन....

मला परत दे तू लहानपणची पिसे !


(प्र.गझलकार जगजीत सिंग ह्यांच्या "वो कागदकी कस्ती, बारिशका पानी"
ह्या हिंदी गझलेवर आधारित- त्यांची जाहीर क्षमा/ गृहीत परवानगी मागून)-
ते आवळदोडे ते सागरगोटे..
विटीदांडू अन क्रिकेटचे सोटे
करवंदे,चिंचा अन म्हातारीची बोटे,
जांभूळ, कैर्‍या नाक्यावर भेटे
मला परत दे तू लहानपणची पिसे !
ते पावसाचे ओहोळ अन बसलेले रट्टे
सुट्टीच्या दिवशी भरलेले कट्टे
होमवर्क कधीही झालेले नव्हते
शिक्षकगणही तसे आरामात होते
मला परत दे तू लहानपणची पिसे !
लपंडावाचे खेळ आबाधुबीचे बुक्के
साटेलोटे सगळ्या मित्रांचे होते
नाटकांचे उतार पाठ झालेले नव्हते
कडाक्याच्या उन्हाळ्यात हॉल भरलेले होते
मला परत दे तू लहानपणची पिसे !
मनाचे श्लो़क रामरायांची स्तोत्रे
तिनसांजेला आईची कट्टीही सुटे
स्वप्ने उद्याची पाहात पहाटे
भावंडासवे दिवस भरलेले होते
मला परत दे तू लहानपणची पिसे..!
ते आवळदोडे ते सागरगोटे.. 
-alka