प्राजक्ताच्या झाडाखाली केला अभ्यास
सोबतीला मुंग्या होत्या सतराशे साठ !
तहान भूक नसे भान, त्यांना दिनरात
शिस्त त्यांच्या प्रत्येक इवल्या पावलात
घेतली थोडी तेथून, बाळगली ही तशी
प्राजक्त शुभ्र निर्मळ, असे कायम उराशी
मंजुळ घंटा नाद, सुग्रास जेवणाचा गंध
कान, नाक उघडे तरी करार डोळ्याशी
गाणी जरी येती दूर दिशेवरूनी
आरक्त नाही झाले कान गाठ मनाशी
आठवणी कडक मधुर संवाद स्वतःशी
स्वप्ने रंगवली सदैव फुलणाऱ्या झाडाशी !
अलका काटदरे / १.९.२०
पोस्ट्स
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा