शनिवार, २४ नोव्हेंबर, २०१२

मैत्र

मैत्री - एक लहानसा शब्द, पण खूप मोलाचा.
आयुष्यात सारे काही आहे आणि तुमची कुणाशी मैत्रीच नाही
मग तुम्ही अगदीच भणंग. वाचायला खूप जड जातय ना?
खरेच मैत्रीचे मोलच तेवढे आहे. 

माझ्यापासून पाहायचे झाल्यास मला खूप मैत्रिणी आहेत,
प्रकारही खूप त्यांचे. शाळेतील, कार्यालयीन, प्रवासातील,
कॊलेजमधील, नातेवाईक. हॊ, नातेवाईक मधुन पण
एक मैत्री होऊ शकते- नि:पक्ष, नि:स्वर्थी! 

या सर्वांमधून खोलवर पाहता, मला सर्वात जवळची
वाटते ती माझी पुस्तकांशी मैत्री. स्तंभित व्हाल आपण
हे वाचून. शाळेत कायम मैत्रिणींच्या गराड्यात राहूनही
कसे माहीत नाही, पण ह्या पुस्तकानी मात्र मन प्रचंड
आकर्षित करून घेतले. आमच्या घराजवळच एक सुंदर
वाचनालय होते. पुस्तके नाना तर्हेची भरगच्च. वेळ 
भरपूर. असे सर्व असता, सहवासाने प्रेम न वाढले तरच
नवल! घरूनही पूर्ण पाठींबा! मग काय! अगदी दिलखुलास
गप्पा मारुन घेतल्या, शाळेच्या दिवसात. कधी 
विसंशी, कधी सुमतीजींशी तर कधी राजाकाकांशी. लहान
वयात त्यांच्याकडून मी खूप काही शिकले. काही विचार
पक्के झाले, काही संकल्पना तयार झाल्या. स्वप्ने तर
विचारू नका, किती रंगवली- सर्व ह्या पुस्तकांच्या मदतीने!
आणि मग हा छंदच लागला, वाचायचा. पुस्तकांच्या शोधात
नंतर निघतच राहिले, वेगवेगळ्या ठीकाणी! वेगवेगळ्या
भाषेत!

हळूहळु मैत्री विस्तारत गेली. विषयही बदलत गेले. कधी
प्रेमाचे, कधी अध्यात्मिक तर कधी मौलिक- सर्वच बाबतीत!
वेगवेगळ्या पुस्तकातून शब्दांचे बारकावे लक्षात आले.
त्यातून परिक्षण ही करता आले- चांगल्या वाईटाचे.


वेळेचे बंधन नाही, अवाजवी खर्च नाही. आपल्या आवडी
जपून आपल्यावर कॊणतेही बंधन न घालणारा हा छंद.
नव्या पुस्तकाची चाहूल लागताच माझी होणारी तारांबळ,
आता केव्हा हे वाचायचे आणि ती हुरहूर!  हा सर्व आनंद
घेत असता हे ही लक्षात  आले की ह्या पुस्तकानी मला
खूप दूरवर फ़िरून आणलय, आदरणीय व्यक्तींच्या
जीवनात डोकावयला दिलय, त्यांचे विचार अनुसरायला दिलेत,
केव्हा तर माझ्या लहानसहान प्रश्णाना सुमुपदेश ही केलाय,
माझे जीवन सम्रुद्ध केलय.  ही मैत्री मी वेळोवेळी
वाटतही गेलेय. एक निरिक्षण  असे आहे की एकलकोंडी व्यक्ती
पुस्तकात जास्त रमते.  मी माणसांच्या रगाड्यात असूनही
पुस्तकात रमते- ते  माझे जग आहे. आणि मला हेही माहीत
आहे की आजूबाजूला कॊण नसेल तेव्हा ही पुस्तकेच आमची
मैत्री जपणार आहेत! पुस्तकांशी आणि त्यातील विविधरंगी शब्दांशी
असलेली ही मैत्री हा माझा छंद केवळ छंद न राहता, एक रम्य पसारा
बनून राहिला आहे आणि ह्या माझ्या जीवनातील अविभाज्य 
पसा॓याची  मी तितक्याच निगुतीने जपणूक  करणार आहे, ह्यात
शंकाच नाही!

माझी आणि आपलीही पुस्तकांशी, पर्यायाने शब्दांशी - -आजच्या 
ई युगात-- असलेली मैत्री अशीच दिवसेंदिवस व्रुद्धींगत होवो हीच सदिच्छा! 

नको वेदने तू





नको वेदने तू जवळ नको येऊ
आसमन्ती राहा, आठवण ठेऊ!

तुझे दु:ख मोठे करिशी हलके
आम्हा  पामरा नाही, येई सोसू

आली होतीस एकदा, घेऊन सगळे गेलीस
कुणाच्या दारी जाऊन असे नको छळू

करुणा माया सर्व,  जिवंत आम्ही ठेऊ
दुरुनच पहा सर्व मिळून चालू

वचन देतो तुला भावना जपू 
परदु:खी जीवे,  तुझे मोल जाणू

म्हणून  सांगते वेदने, दारीच राहा
डोकावून पहा आम्हा,  सुखी संसारा

नको ती निर्मिती, नको ते सोसणे
आहे ते पुरे आहे, नको ते बोलावणे

माफ़ी मागते तुझी, उजळून गेले जरी
व्र्ण अजून ताजे असती, नको पुन्हा येऊ

नको वेदने, तू....

-अलका काटदरे.


"पानावरच्या दवबिंदूपरी…"

पानावरच्या दवबिन्दूपरी
असते खरेच का आयुढ्यदरी
खोल खोल भावनांनी भरलेली
उंच उंच स्वप्नानी पांघरलेली

सुगंधी वार्य़ाबरोबर ताठ उभारलेली
उन्हा पावसात आसरा देणारी
लांब रुंद आठवणीने थिबकलेली
हवीहवीशी वाटणारी, गूढ नगरी
पानावरच्या दवबिंदुपरी भासते क्षणभर
श्रध्देच्या पायावर मात्र विसावते अंगभर
अलगद, तरल, निर्मळ, मोहक
.... पानावरच्या दवबिंदुपरी
पाय सटकला जरा मात्र, मोहापायी
हीच दरी वागे दवबिंदुपरी
............पानावरच्या दवबिंदुपरी..

- अलका काटदरे

शनिवार, २२ सप्टेंबर, २०१२

वणवण


वणवण वणवण वणवण वणवण
फिरत राहिलो उन्हात रणरण

कणकण कणकण कणकण कणकण
वाळूत रेखिता दिसले ते क्षण

खणखण खणखण खणखण खणखण
सोने दाखवी आपुली चणचण

तणतण तणतण तणतण तणतण
थट्टा करावी नशिबाने किती पण

टणटण टणटण टणटण टणटण
घंटा वाजता निघालो सटकन


...
अलका काटदरे
· 8 January at 12:09

तुझी आठवण येते


तुझी आठवण येते हे मला समजून चुकले
मी नकळ्त माझ्या तुझी होते हेही कळले

सहवास असता मनी दुरावे सोसून काढले
गर्दीत भावनांच्या मला दूर लोटून पळले

नाही मजजवळ जरी आता तू मन दुखले 
दुखी मनी माझिया जरा डोकावून पाहिले

लख्ख प्रकाश पडे असशी जेथे तेथे तू
अदमास नाही आला कसे नाही सुचले

मम रात्रंदिन वाटे भास, आसपास तू
भास बरा की आठवण मना नाही ठरते

पुसून टाकण्या नाही येई कधी विचार
मी भाग्यवान मला तुझी आठवण येते !
..............अलका काटदरे

तुझी आठवण येते-

आठवणी संपतच नाहीत, एक काढली की दुसरी भळभळते;
तुझी आठवण येते- पुन्हा एकदा माझा सहभाग- 
........

रोज तिन्हिसांजा तुझी आठवण येते
नाही नाही म्हणता मी तुझीच होते

पोचला नसेल माझा निरोप तुला
वाटून मला मी भयभीत होते

उरी दगड मनी रम्य स्मृती
कशी आवरू मना तुझी आठवण येते

प्रेमाचा रंग निळा सावळा झुला
ममतेचा रंग पिता मन व्याकुळते

तुझा संग मला आता न उरला
भावनेशी बंड मला जरा न परवडते 

उन्हाळे पावसाळे हिवाळे सगळे तुझेच होते
कशी सावरू मना तुझी आठवण येते

भरून कधी नाही येणार शल्य
मी आठवू का मरू मन डगमगते

सुख दु:ख तुझ्यापाशीच येऊन पोचते
हसू आसु का दोन्ही मला न उमजते

प्रेम एकमात्र, अगाध सर्वत्र जाणवते
कशी थावरू मना तुझी आठवण येते 
...................अलका काटदरे
..........अलका काटदरे
 14 April at 09:24

काळजी घेशील ना ?


                 काळजी घेशील ना ?

तुझी चाहूल लागली आणि आसमंत उत्साहाने फ़ुलून गेला
याचे श्रेय तुला का त्या धगधगत्या सुर्याला...

मला तू आवडतोस हे खरे का
तुझ्याशिवाय गत्यंतर नाही हे खरे

किंवा असे तर नाही .. उबदार थंडीकडे
जाण्याचा तू एकच मार्ग आहेस?

पण काही म्हण, तुझे ते रिमझिम बरसणे
गार वार्‍याबरोबर खेळत सुखाचा वर्षाव करणे
अहाहा..

सगळे कसे आल्हाददायक-
मग आपोआपच येतो वाफ़ाळलेला चहा,
मस्तसा फ़ेरफ़टका आणि तरल अशा गप्पा..

सुगीच्या दिवसांची स्वप्ने, पंखात ताकद
देणारी गाणी आणि अनामिक हूरहूर
तुझा विरह विसरून टाकणारी..

या सर्वात कधीतरी तुझा अवतारही
आठवतो बरं, वादळाच्या संगतीतला..

या वेळी काळजी घेशील ना रे?

-अलका काटदरे /६.६.२०१२

रविवार, १ एप्रिल, २०१२

No Nonsense

No ladder, no bridges
Every one knows
I am just lying

No ring, no support 
Every one knows 
I am just floating 

No skates no bi-tri
Every one knows
I am just walking

No nonsense no timepass
Every one knows  
I am just living 

No ac no rosy
No one knows 
My  mind is dreaming! 

.. the Dreams flying 
 with Wings of Wind! 

दगड आणि देव

दगडात देव असतो म्हणे
आणि नुसता असतॊच नाही
     तर पाझरतोही म्हणे !

दगडातला देव पाझरतो पण
    तुझं मन कधी आर्दवतही नाही
म्हणून म्हणते, तुझ्यातल्या देवाला
    दगड म्हणायला हरकत नाही!

दगड काय, वीट काय, दोघेही सारखेच
    पण म्हणतात दगडापेक्शा वीट बरी
कारण पांडूरंग विठ्ठल उभा त्यावरी

आपला पाय दगडाखाली असण्यापेक्शा
वीटेवर ठेवलेला बरा रे.....
      तुला सर्वजण पांडुरंगा (!) तरी म्हणतील रे!

टाकू का एक वीट तुझ्या पायाशी
          ....  सोन्याची...
राहतॊ तुझ्यासमोर आम्ही उभे
घेऊन दगड डोक्याशी !

(जून २००६ मध्ये लिहिलेली)

रविवार, ११ मार्च, २०१२

नव वर्षाचे स्वागत- २०१२

मागील पिढीने मोजले कष्टाचे  आणे
झाले सुसह्य आपले  म्हणून जगणे

आहे जवळ उच्च संस्कृतीचे लेणे 
लागतो आपण बहोत निसर्गाचे देणे 

हाती आपुल्या फ़क्त चांगले वागणे
वाजवूनी माणुसकीचे खणखणीत नाणे

वर्ष गेले, काय मिळवले किती पाहणे
हसूनी स्वागता सज्ज मी विसरूनी रडणे ! 
...३१.१२.११

प्रेमाची किंमत

प्रेमाची किंमत मोजावी लागते म्हणे-


वेगवेगळ्या रुपात-
कधी विरह, कधी आसू,
काही आठवणी, साथीला वेदना, दु:ख

आप्तांचा विरोध, तगमग तगमग
मार्गक्रमण भारी, निद्रा न येई लगबग 

कधी  मूक सहवास, कधी मुक्त संवाद,
स्वप्नांचे मनोरे, रुढींचे समास..

एवढे महागडे प्रेम... गंमत म्हणजे
ज्यांच्याकडे काही नाही, त्यांच्याकडेच असते !

कारण त्यांच्या या अमुल्य ठेव्याची तुलना
त्यांना दुसया कशाशीही करणे अशक्य असते

कुठेतरी आत जपणूक असते एका अहंकाराची
आपले प्रेम योग्य ठायी सोपवले गेल्याची !

मग जगरहाटीनुसार ते रास्त असो वा नसो...

मनात उर्मी असते जिंकण्याची
शेवटपर्यंत त्यासाठी लढा देण्याची !

अहंकार हा  मनातून नाहीसा झाला तर
निराशा नाही येत पदरी प्रेमभंगाची

कारण सतत  तेवत राहणे 
हीच तर असते महती खऱ्या  प्रेमाची !